‘Het gezelschap uit Deutz was de Rijn overgestoken en langs een deel van de nieuwe stadsmuur naar de bisschoppelijke burcht getrokken. Na het verzamelen van alle geestelijken vertrok de stoet via de Eifelpoort in westelijke richting. Door het graafschap Gulik en langs de burcht van Bachem, naar het versterkte huis in Bergerhausen.’

Na hun verblijf in Deutz trokken de pelgrims mee in een processie naar Aachen. De plaats waar de nieuwe gekozen koning gekroond zou worden. De weg die zij volgden liep via Bachem, over Bergerhausen en Düren naar de abdij van Kornelimünster. Van daaruit trokken de geestelijken en de pelgrims regelmatig naar de koningsstad. De weg van de Dom van Keulen naar Bachem voelt dan ook als een lange rechte processieweg. Alleen de drukte van het verkeer jaagt mij steeds weer op. Ik kijk dan alleen maar naar de horizon om daar te willen zijn. Ik geniet amper nog van het onderweg zijn.
Mijn lijf geeft dat telkens haarfijn aan. Steeds wanneer ik neig te gaan vliegen, voel ik steken in mijn rug. Laat ik het tempo zakken en beleef ik meer de omgeving, dan zakken de pijnscheuten weer weg. Geldt dit ook niet voor het leven op zich? In onze haast om steeds maar het volgende hoogtepunt te willen bereiken, vergeten we te genieten van de weg er naar toe. Die focus op de horizon, die stress veroorzaakt pijn en ziekte. Door het tempo te verlagen, te genieten van het moment, m.a.w. de leefstijl aanpassen, lost die pijn vaak weer op. Sjems Tabrizi, mysticus, wijsgeer en leraar van de voor velen bekendere Rumi, zei ooit: “Voor alles is er de juiste tijd.” Alles komt op het juiste moment tot ons. In onze huidige maatschappij ondenkbaar. We hebben het nog niet bereikt of we willen nog meer. Deze mijmering bezorgt mij op dit moment meer gemoedsrust. Er naar blijven leven en streven is het moeilijkste.
Na Bachem gaat het richting Bergerhausen, de overnachtingsplaats voor vandaag. Na Kerpen wordt ik door een oorverdovend lawaai plotseling uit mijn overpeinzingen opgeschrikt. Blijkbaar is er een luchtmachtbasis in de buurt. En terwijl Maverick zijn Top Gun stunts vertoont, leg ik de laatste kilometers af.
Langs de Wasserburg van Bergerhausen kom ik uit bij het hotel. Net op tijd, het begint nu echt te gieten.