Tijdens de tocht van vandaag leek het nogal voor de hand liggend: ik zou iets posten over het weer waarin ik verondersteld werd te lopen. Dus terwijl ik nog steeds zemelde over al het water dat op me neerkwam, zeurde, klaagde medelijden met mezelf had, vergat ik dat ik degene was die deze pelgrimstocht wilde maken. Tijdens het jammeren stuitte ik in Freckenhorst op de prachtige Sint Bonifatius stiftkerk en vooral op de kunst daarbinnen.

Ik had iets gelezen over een nonnenklooster in de buurt van deze plaats, maar omdat ik volgens de oorspronkelijke route niet door het stadje zou komen, was ik het helemaal vergeten. Ja, al vroeg op de route had ik (alweer) een afslag gemist. Toen ik het stadje binnenkwam, zag ik de imposante kerktoren en dat maakte me uiteraard nieuwsgierig. Het gebouw leek me wat te ver van mijn route af te liggen, helaas. Toen ik afsloeg zag ik echter nog een paar andere torens. En het gebouw bleek dichterbij dan ik dacht. Dus bedacht ik mij en ging erheen, zo moe als ik ook maar zijn kon. En tot mijn verbazing was het dit klooster.

Het stift is oorspronkelijk gebouwd rond de negende eeuw, speciaal voor vrouwen van adel. Sommige van de oorspronkelijke delen zijn er nog steeds. En ik bevond me in een van de oudste kapellen die nog over zijn. De eenvoud van het vroege geloof viel me ook nu weer op. Over deze kapel was een nieuwere kerk gebouwd. En daarin vond zich de prachtige piëta die op de foto getoond wordt.

Ik sprak mezelf vermanend toe: Vergeet de regen en het slechte weer; vergeet het moe en hongerig zijn; vergeet al het geklaag en medelijden. Geniet gewoon van deze prachtige kunst. En voel nog meer de compassie van een moeder met haar kind. Voel de pijn en het verdriet omdat het kind dood is. De armen die het kind droegen toen het jong en behoeftig was, dragen nog steeds het lichaam als de geest is verdwenen.

Wees als Maria, wees barmhartig. Niet alleen voor je eigen kind, maar voor alle kinderen in deze wereld.