‘Die eerste dag hadden de pelgrims slechts enkele mijlen gelopen. Zij waren laat van het Goed vertrokken en het weer was plotseling omgeslagen. Waar de zon eerst volop geschenen had, begon het in het dal tussen de heuvels ineens te gieten. Het pad naar de Iburg was door de hevige regenval weldra veranderd in glibberige modderstroom, bijna onbegaanbaar. Klara balkte klagend en weigerde bijna bij iedere stap om een volgende te zetten. Uiteindelijk waren ze afgepeigerd bij de burcht aangekomen, waar ze door de poortwachter een plekje in de stal toegewezen kregen.‘

Op mijn tweede dag volg ik de voetsporen van duizenden andere pelgrims. De hele route volgt vandaag de weg naar het graf van de Heilige Apostel in Compostela. De welbekende schelp leidt mij, ik hoef mij geen zorgen te maken dat ik het juiste pad zal missen. Hoewel dat twee keer toch bijna gebeurt. En dan: de Weg is de Weg.
De eerste vijf kilometer gaan alleen maar omhoog, langzaam maar gestaag. Net buiten Ovenhausen wordt ik het bos ingestuurd, letterlijk. Het is er prachtig, maar ook drukkend warm. Dat is slopend voor mijn toch wel broze conditie. Het schuren van de strakke rugzakbanden over de natte kleding werkt steeds meer tegen. Maar, de weg is de weg, dus ga ik door.
Bij het Schloss Hinnenburg pauzeer ik een eerste keer. Het deel waar ik arriveer staat (helaas) in de steigers. De hoofdpoort ziet er wel strak uit. Het vervolg van de route is deels bekend. 5 Jaar geleden liep ik deze in de andere richting. Bossen en open velden wisselen elkaar af. Het is verder zeer rustig onderweg. Daardoor is het gezang van de vogels een prachtig begeleidend concert.
Kort voor Alhausen neem ik een tweede pauze. Het wordt tijd. Het gehobbel over alle kiezels, hobbels en bobbels, in combinatie met het drukkende weer, eist zijn tol. Even schoenen uit, kort de tas van mijn rug. Een slok water en genieten van de stilte. Die kort maar overdonderend onderbroken wordt door een stuk of 6 blèriezen. Hoog gejank, samengevoegd met donderend geknal. Het is een aantal, snelle, kilometers te horen.
De laatste loodjes wegen zwaar. Ieder gewricht begint te wrikken en te kraken, maar uiteindelijk bereik ik, moe en uitgepierd, mijn hotel in Bad Driburg. En dit was nog maar een gemiddelde afstand.