‘De pater was bezorgd om zijn gasten en vertelde dat zij steun konden vinden bij Heer Kurt von Arloff, de burchtvoogd van Bensburg. De hele regio was in korte tijd zeer gevaarlijk geworden. Het bevreemde hem dat de pelgrims tijdens hun tocht niet eerder problemen hadden ondervonden. Broeder Dankwart was op zijn beurt verbaasd dat de goed ingelichte en praatzieke broeder Poppo er niets over verteld had. De priester had glimlachend gereageerd dat de biermonnik graag en veel praatte, maar dat het niet allemaal even verstandig was wat hij uitkraamde. Uiteindelijk hadden de reizigers gedurende de rest van hun tocht naar de abdij van Deutz geen enkele hinder van rovende landsknechten of andere struikrovers ondervonden. Waar zij aanklopten werd open gedaan. Ondanks de dreiging werden zij overal gastvrij ontvangen. Zij kregen zij een slaapplaats en een maaltijd aangeboden. Hun ezel Klara werd steevast goed verzorgd. Bij het vertrek werd hen op het hart gedrukt vooral voorzichtig te zijn. Heer Kurt van Arloff had zelfs aangeboden om een escorte als begeleiding mee te sturen tot de poorten van het convent. Broeder Dankwart had zijn dank uitgesproken en het aanbod vriendelijk afgewezen.’

Het is dag 10 van de tocht, de dag met het grootste aantal kilometers. Daarvan gaan de laatste 14 km ook nog eens door Keulen en haar voorsteden. In mijn achterhoofd speelt het plan om na Bensberg op de bus te stappen. Maar ik laat het er op aan komen. Prachtige valleien en vergezichten wisselen elkaar af met wandelen langs lange rechte wegen en door dorpen en gehuchten. Het prachtige landgoed Schloß Georghausen mag daarbij niet onvermeld blijven. Via Bärbroich en Herkenrath wandel ik door de laatste stukken bos in de richting van Bensberg. Ik geniet nog een keer van de vlucht van een roofvogel en het prachtige gezang van allerlei vogels. Twee paarden in een rijk begroeide wei wensen echter geen toeschouwers. Meneer hengst heeft andere plannen met mevrouw merrie.
De klim naar het kasteel is nog eens extra lastig en beloning van de aanblik niet echt overweldigend. De eerste blik vanuit de verte op de Großstadt Köln is dat wel. Eigenwijs begin ik goed gemutst aan de lange tocht door suburbia. Binnen tien minuten wens ik mij terug naar de natuur. De gigantische hoeveelheden uitlaatgassen benemen mij de adem. En nog houd ik goede moed. Tot een kleine kilometer en een regenbui verder de wijsheid eindelijk overwint. Ik neem de bus naar het Hauptbahnhof. Al voel ik mij wat schuldig. Dan besef ik weer dat de pelgrims ook een deel van hun reis per kar aflegden. Gebruik makend van een aanbod.
Van het station, via de Dom, is het maar een kort stuk naar het hotel. Na het inchecken en een pauze loop ik nog naar Deutz om het eerste deel van de reis wel op de goede plek af te ronden. En ook dat was een wijs besluit.