‘Van het versterkte huis in Bergerhausen trok de stoet verder naar de koningspalts in Düren.’

Aan het begin van de route kom ik eerst nog weer langs de Wasserburg. Overal staat filmapparatuur, de ramen zijn met dik zwart doek geblindeerd en aan de gindse zijde van het kasteel staan mega spotlights hun licht naar binnen te schijnen. Er worden filmopnames gedraaid. (BBC – werktitel Ghosts zag ik op een papiertje). Nieuwsgierig, maar zonder mezelf als acteur aan te bieden, trek ik verder door het Sündenwäldchen naar de Kommandeursburg van Blatzheim. Ooit een commandopost van de Duitse Orde.
Net buiten het dorp denk ik een iets makkelijkere route gevonden te hebben. Natuurlijk mis ik de zijweg die ik zou moeten nemen en zonder goed na te denken maak ik een vervolgkeuze. Deze maakt de route echter alleen maar langer. Het is zoals het is, ik heb alle tijd en kom aan wanneer het zo ver is. Toch besef ik opnieuw dat de weg synoniem is voor de Weg van het leven. We nemen een beslissing in een bepaalde richting. Door wat voor omstandigheden dan ook missen we ‘de juiste afslag’. In stress of zelfs paniek maken we, zonder goed na te denken, een vervolgkeuze, die ons op dat moment alleen maar verder van onze Weg afvoert. Door een stap terug te doen en toe te schouwen, kunnen wij de controle weer overnemen. Wij zijn weer bij machte de Weg te zien.
Er volgen weer veel lange en vaak eentonige rechte stukken. Tot aan Merzenich loopt het pad daarbij ongemerkt iets omhoog. Het is wel een deel van de oeroude Heerstraße, waarover legers en handelaren van Köln naar Aachen trokken. De weg die de pelgrims ook gevolgd hadden. Daarna van Merzenich naar Düren hetzelfde beeld. Rechttoe rechtaan en wijdse vergezichten. In Düren maak ik speciaal een omweg om nog een stukje van de oude stadsmuren en de Dicke Turm. Die laatste staat helaas in de steigers.
De laatste 2 kilometer is toch nog wel afzien. Er lijkt maar geen einde te konen aan deze lange rechte weg. Daarbij is het ook nog eens gaan regenen.