‘Na de kroning in de oude Munster had de koning zich met zijn gevolg verplaatst naar de Aula Regia. De koningspalts die ooit in opdracht van keizer Karel de Grote werd gebouwd. Hier werd vrijwel direct een begin gemaakt met de afkondiging van de vele oorkonden. Het zou dagen, zelfs weken duren vooraleer alle certificaten getekend en verzegeld waren. Na de eerste sessie werd er een groot kroningsmaal genuttigd en de rest van de dag feest gevierd. …
De pelgrims hadden meegeholpen bij de organisatie van de charterceremonie. Zij zorgden ervoor dat de juiste certificaten op het goede moment werden getekend en gezegeld. Er op toegezien dat het document in de juiste handen werd meegegeven, zodat er geen enkel misverstand kon optreden. Nu de eerste plechtigheid was afgerond wilden de broeder en zijn protegé zich terugtrekken naar hun vertrek in het Kornelimünster. Zij hadden nog kort enkele woorden gewisseld met abt Widukind en hadden toestemming de palts te verlaten.’

Na een te korte nachtrust ga in alweer vroeg op pad voor de laatste etappe. De pelgrims reisden van de Abdij naar de palts in de stad. Soms verbleven zij er enkele dagen in het klooster van Burtscheid, een enkele keer reisden zij ‘s avonds weer terug naar het convent. De afstand was en is te overbruggen, maar gaat door heuvelachtig terrein en is zeer zeker vermoeiend.
Ik begin traag aan de wandeling. Ga nog eens langs de abdij en verlaat dan over de Inde weldra het dorp. Mijn benen lijken in een stroperige vloeistof voort te bewegen. De niet al te steile heuveltjes kom ik maar met moeite over. De tweestrijd is duidelijk: het lijf wil naar het einde toe, de geest wil graag dat het nog langer voortduurt. Het is regenachtig, druilerig en het zicht is eerst vrij beperkt. Later wordt het wel beter, al blijft het meer dan vochtig. Vlak voor ik de natuur voorgoed achter me laat, kom ik nog door een prachtig bos met kabbelende beekjes en met mos begroeide bomen. Het geeft mijn energie een boost en ik merk dat mijn tempo duidelijk sneller wordt.
Aachen is als iedere stad: druk. De meeste mensen maken geen oogcontact en guten Tag kan er amper af. Het stoort me verder niet.
De stad ligt over meerdere heuvels uitgestrekt en dat vind het lijf minder leuk. Die dom mag nu wel komen. Voor ik aan de laatste kilometer begin, word ik nog verrast door een eekhoorntje. Het beestje blijft rustig zitten, poseert uitvoerig voor de camera. Via de rijksabdij van Burtscheid kom ik eindelijk in het oeroude centrum terecht. Wanneer ik naar de toren van de dom kijk, word ik emotioneel. De ontlading is niet groot, maar zij mag er zijn. Net als bij de tocht naar Corvey, heb ik nu zelf ervaren welke inspanningen de pelgrims hebben moeten leveren.